Serap, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte uyandı. Sessizlik evin her köşesine yayılmıştı. Oğlunun odasının kapısı hâlâ kapalıydı, tıpkı son beş yıldır olduğu gibi... Oysa ki bir zamanlar bu ev, kahkahaların eksik olmadığı bir yuva olmuştu. Şimdi ise sadece derin bir özlem ve hüzün doluydu.
Hayat Bir Anda Değişir
Serap’ın oğlu Efe, küçük bir mahallede büyüyen sevimli bir çocuktu. Hayalleri büyük, kalbi sevgi doluydu. Fakat gençlik yıllarında yaptığı bir hata hayatlarını alt üst etti. Bir kavgaya karışan Efe, istemeden de olsa birinin yaralanmasına sebep olmuştu. Bu olay, onu demir parmaklıklar ardına götürdü.
Serap, oğlunun hatasını asla inkar etmedi, ama bu yükü onunla birlikte taşımaya karar verdi. Her hafta cezaevine gidiyor, oğlunu görmek için saatlerce bekliyordu. Her karşılaşmalarında Efe’nin gözlerindeki suçluluk ve çaresizlik, Serap’ın yüreğini bir bıçak gibi kesiyordu. “Anne, keşke zamanı geri alabilseydim…” diyordu her defasında.
Kırık Kalpler
Efe’nin cezaevine girmesinden sonra mahalle, Serap’a sırtını döndü. Bir zamanlar kahve sohbetlerinde şakalaştığı komşular, artık onu görünce başlarını çeviriyordu. “Suçlunun anası” diye fısıldanan sözler, onun kulaklarında yankılanıyordu. Ama Serap, oğlunu yalnız bırakmamak için tüm bunlara göğüs geriyordu.
O Son Görüş
Bir sabah Serap, cezaevine gitmek için yola çıktı. Oğluna ev yapımı yemekler götürdüğü küçük bohçasını yanına almıştı. Ama bu sefer Efe’yi göremedi. Gardiyanlar, onun başka bir cezaevine nakledildiğini söylediler. Yeni yer çok uzaktaydı ve Serap’ın o kadar uzağa gitmeye gücü ve maddi durumu yoktu. O gün, oğluyla vedalaşamadan dönmek zorunda kaldı.
Bekleyiş
Şimdi, her gün oğlundan bir mektup gelmesini bekliyor. Her akşam o eski fotoğraflara bakıyor ve kendine şu soruyu soruyor: “Efe orada ne yapıyor? Acaba affedildi mi?”
Serap, oğlunu görmeden geçen günlerin acısını kalbinde taşıyor. Gözyaşları yastığını ıslatırken bir tek dua ediyor: “Oğlum, bir gün yeniden birlikte olacağız. O güne kadar seni her zaman seveceğim.”
Yorumlar
Henüz yorum yok.